Frank Vandenbroucke

Het verdict van het hof van beroep van Gent in de zaak VDB lacht er niet om : " Een superboete van 250.000 euro." Of drie maanden cel. Alleszins, dat in theorie. Gerechtsjournalist José Masschelin vertelde vandaag in De zevende dag dat drie maanden cel geen optie is, VDB moet betalen.

Waarom ?

- "De boete van 250.000 euro is de hoofdstraf. Dus moet hij dat geld betalen, als hij dat heeft."

- "En aangezien hij nog een huis kan verkopen, zal het gerecht er alles aan doen om het geld opeisen. "

Het gerecht zal kortom alles in het werk stellen om de 250.000 euro te innen, omdat, zo oordeelt het gerecht, het enige punt waar ze VDB nog kunnen raken het financiële is. VDB werd immers door een gerechtspsychiater, na een diepgaand onderzoek van twee uur, omschreven als een "karaktergestoorde en een drugsverslaafde " . Een alternatieve straf, zoals de voorheen geopperde werkstraf, zou volgens het hof van beroep niet geschikt zijn voor de hoogmoedige VDB.

Frank Vandenbroucke reageerde uiteraard verbolgen op de uitspraak. Niet in het minst omdat hij reeds voor dezelfde feiten door de Disciplinaire Commissie van de Vlaamse Gemeenschap al voor 6 maanden was geschorst. Het hof oordeelde nu namelijk dat het Vlaamse dopingdecreet niet van toepassing is op VDB, omdat hij de producten niet in huis had om de Omloop Het Volk voor te bereiden, maar om ze enkel en alleen te gebruiken omwille van het feit dat hij nu eenmaal verslaafd is aan die producten. Vandaar, "drugsverslaafde".

Waarom eiste het hof van beroep een dergelijke buitenproportionele boete dan ?

Omdat het hof Frank Vandebroucke naast een drugsverslaafde ook als een drugsdealer beschouwt. Hij wordt beschouwd als een persoon die drugs invoert en bezit, en ook verslaafd is aan drugs. Het feit dat hij ook een wielrenner is wordt als een bijkomstigheid gezien.

En daar wringt nu net het schoentje.

Wanneer VDB tevens ook als een drugsdealer wordt gezien, dan moet er toch een onderzoek worden verricht naar het mogelijke vermogensvoordeel dat hij maakte met de handel in verboden middelen. Dan moet er toch absolute zekerheid zijn van het feit dat VDB überhaupt een handeltje heeft opgezet, en aardig wat winst maakte. Die zekerheid is er niet, het hof gaat er van uit dat de hoeveelheden die ze aantroffen, in februari 2002, van die omvang was dat er wel sprake moet geweest zijn van het handelen van die verboden middelen, naast het persoonlijk gebruik. Hoe men precies tot het bedrag 250.000 euro kwam is onbekend.

De enige voor de hand liggende reden voor een dergelijk hoog bedrag is een afrekening met VDB, een psychische afrekening, letterlijk, waar men denkt VDB voorgoed te treffen op de enige plaats waar hij nog voelen kan, de geldbeugel. Een absoluut verkeerd signaal naar VDB, de buitenwereld, want een ' karaktergestoorde en drugsverslaafde' hoeft niet meer in therapie, is niet hulpbehoevend, nee, hij moet volledig gepluimd, want laat nou net z'n geld het enige zijn waar het gerecht oog voor had. De uitspraak van het hof was er louter één van puur geldgewin op het hoofd van een toevallige martelaar die ook nog eens toevallig wielrenner is.

Of was.

Het verband tussen emigratie en de opwarming van de planeet, het broeikaseffect. (satire)

Er wordt aangenomen dat de oorzaken van de aanhoudende emigratie van Noord-Afrikanen, Turken, Aziaten, Arabieren, etc naar West-Europese landen hoofdzakelijk van economische, socioculturele of politieke aard zijn. Dit is een conclusie die tot stand gekomen is door nauwkeurig onderzoek, twijfelen doen we daar niet aan, maar toch willen we graag een bemerking maken.

Nooit is er onderzocht of er misschien wel klimatologische factoren zijn die de aanhoudende immigratie beïnvloeden, of de verandering in het klimaat niet het progressief stijgend immigrantenaantal in de hand werkt. Het zou immers niet geheel onlogisch zijn dat de opwarming van onze aarde, een gevolg van het broeikaseffect, niet enkel nieuwe fauna en flora naar onze streken brengen zal, maar ook nieuwe volkeren, die in onze streken een nieuwe thuis zullen herkennen. Een verandering in ons ecosysteem is op die manier een uitnodiging tot andere volkeren om zich hier te huisvesten, of we dat nou willen of niet. De vraag is natuurlijk of ook wij niet emigreren zullen. Of ook wij niet andere streken opzoeken zullen om toch een thuis te hebben in een voor ons gepast klimaat. Een verschuiving van de alle volkeren dus.

Tenzij inmiddels het Vlaams-nationalisme van die omvang is dat er van emigreren geen sprake kan zijn. Dat we, letterlijk, onze wortels niet verlaten willen, ook al groeien deze in een grond, in een bodem, die steeds minder levensvatbaar is geworden. Een koppig vasthouden aan onze Vlaamse cultuur, leefgewoonten en waarden die samen als het zwaard van Damocles boven onze gebronsde hoofden hangen zal. Een misplaatste trots die ons het graf insleurt.

Is dat nou wat we willen ? Zijn de immigranten van nu de verkenners van de volkerenstromen die zich later hier zullen vestigen ? Is een strikt groen beleid dan niet de enige mogelijke oplossing voor het behouden van Vlaanderen zoals we dat nu kennen ? Of zullen we later Anders GAan LEVen moeten ?

Meerwaarde & Reclame.

Vaak erger ik me aan reclameboodschappen die we te zien of te horen krijgen in het straatbeeld, in m'n favoriet weekblad, m'n dagelijkse krant, of op de televisie en radio.

Waarom blijf ik de reclame tolereren ?

Eenvoudig. Zonder commerciële boodschappen zou er namelijk gesnoeid moet worden in het werkkapitaal van de bedrijven, dat nodig is om te voorzien in de kwaliteit van de geleverde diensten of goederen, en dat is een té hoge prijs voor het laten varen van die ergernis. De ergernis blijft, maar wordt gerechtvaardigd door de geleverde meerwaarde aan de programma's, de tekst tussen die reclames, dankzij die reclames.

Meerwaarde, daar hebben we het. Individuele meerwaarde, dat spreekt, ten slotte moet ik de commerciële boodschappen ondergaan. Na een inspanning voor een ander verwacht je op z'n minst een schouderklopje van die ander.

Dat weten marketeers nou ook. Laten we de zielen belonen na het opnemen van onze boodschap, met een geschenkje of toch zeker een kans op een geschenkje. Geldprijzen, vliegtickets, extra belwaarde voor je mobieltje, tickets voor een pretpark, noem maar op. Jij vindt het allemaal wel goed, daar gaan je persoonlijke gegevens, daar gaat je ergernis. Wie maalt nou om z'n privacy als je een staaltje shampoo of een reisje naar Barcelona vangen kan. Vrienden verwittig je ook, tenzij het om een wedstrijd gaat en je winstkans niet opzettelijk verkleinen wil, mond-aan-mond reclame is hun deel.

- " Een gratis vliegticket ? "
- " Ja, zo maar, moet je gewoon even je gegevens invoeren op die website, en dan ontvang je er eentje. "
- " Gratis ??? "
- " Ja, zei ik toch, doe nou gewoon. "
- " Ok, m'n gegevens zijn verzonden. "
- " Goed, tot morgen op het werk ? "
- " Ja, tot morgen. "

Profijt. Winst. Maar voor wie ?

Jij hebt je ticket, de inviduele meerwaarde die je hielp met het zomaar verschaffen van je persoonlijke gegevens aan de gulle schenker. Je zwaait met je ticket, naar anderen. " Gratis ! ", zal je zeggen tijdens het zwaaien. " En dat je ongelijk had om je niet in te schrijven. "
Je zal brieven ontvangen, van je gulle schenker, met promoties die je moeten aanzetten tot meerwaarde, nu voor de schenker weliswaar. Want ook hij wil winst maken. Maar die negeer je. De waarde van het gratis ticket zal toenemen, naarmate de tijd verstrijkt. Naarmate je meer en meer brieven ontvangen zal, telefoontjes opnemen moet, meer negeren moet.
De ergernis stijgt, dus moet de meerwaarde volgen, want dat was de enige voorwaarde van de deelname, niet ?

Of die meerwaarde niet stilaan onbetaalbaar worden zal ?

Geen idee. Is gratis onbetaalbaar ?

Verliezen.

Verlieskunde.

Wat vaak zoek raakt zijn de dingen die je op een gegeven moment nodig blijkt te hebben.
Een schaar, empathie, een kwade wil, woorden.

Het zoeken naar, het zoekproces, gaat veelal als volgt. ( We gaan er vanuit dat een schaar zoek is. )

- Het jezelf bevragen.

Wat deed ik vaak met die schaar ? Wanneer gebruikte ik ze voor het laatst ? En waar ?

- Het te opportuun inschatten van de slaagkans van je gissingen, met als gevolg een blind geloof in een vaak abusievelijk juist gewaande aha-erlebnis.

Zou ik ze daar niet hebben gelaten ? Even kijken.

- De eerste lichte ontgoocheling door een confrontatie met het net geleverde foutieve giswerk, meteen gevolgd door een meer gedetailleerd ondervragen.

Gisteren, omstreeks vijf uur, net na het thuiskomen van het werk, heb ik de schaar nog gehad om het postpakket open te maken. Misschien heb ik ze toen wel op een niet reguliere plaats achtergelaten.Op het tapijt, de vensterbank, een stoel.

- Het controleren en verifiëren van het waarheidsgehalte van de laatste gedachten, met een weliswaar alreeds aanwezige bewustwording van een mogelijk toekomstig falen. Het ondervragen van het geheugen gaat gewoon door tijdens het checken.

Hmm. Tapijt niet. De tafel en de stoelen ook niet. Maar wacht eens even, heb ik de schaar niet gehad om een pakje speculaas open te maken, gisterenavond ? Dan moet ik de schaar toch terug in de keukenkast hebben gelegd, na gebruik ? Maar dat zou haar reguliere plaats zijn, daar keek ik al, bij aanvang van het zoeken.
Waar kan dat rotding nou gebleven zijn ?

- Het wanhopig pogen te schetsen van verrichte handelingen gepaard gaand met een diep zuchten en een onbeweeglijkheid van het lichaam dat er op wijzen moet dat de vrijgekomen energie enkel aangewend wordt voor het denkproces. Vaak neemt men dan plaats op een stoel en wordt het hoofd ondersteund door hand of beide handen. Het sluiten van de ogen moet het sterk focussen accentueren. Een vaak voorkomende variant op het ondersteunen van het hoofd met de hand of beide handen is het lichtjes knijpen van de bovenkant van de neus met duim en middelvinger. Ook hier worden de ogen gesloten, en bij voorbaat, het voorhoofd gefronst.

Schaar. Schaar. Schaar. Wat kan je allemaal met een schaar ? Wat doe ik vaak met een schaar ?

Het denken verloopt meer en meer abstract. Men vertoeft in een spiraal van gedachten, een haast medidatief bewustzijn. Men probeert door middel van het herhalen van een tantra, opgesteld met woorden die verwijzen naar het zoekgeraakte voorwerp, tot een delirium te komen, waar aha-erlebnissen schijnbaar voor het plukken zijn. Meestal kent dit proces geen gunstige afloop.

- Uitstellen van de zoektocht.

Eerst de krant lezen. Televisie kijken. Het schiet me wel te binnen.

- Het vergeten van het zoekgeraakte.

- Het herinneren van de zoektocht op het moment dat men wat verloren is, nodig heeft.

- Terug naar een reeds vermelde stap in het zoekproces.