Sterrenvriend ( part 2, take 1 )

- "Veertien jaar, en dan hield ik het voor bekeken. Wat baat discipline binnen vier muren als je empirisch exploreren wil, als zelf een permissief beleid lood in je schoenen wordt. Je gaat dwalen, tombolalotjes drukken voor niet bestaande verenigingen om te verkopen in naburige dorpen. Jezelf intoxiceren met geestverruimend spul om de plannen van vandaag en morgen te vergeten, of te verplaatsen naar overmorgen. Ontwaken om ... "

* " ... te waken over je onthecht bestaan ? Ik ben nog steeds op zoek naar het waarom. Waarom kon je jouw exploratiezucht niet verzoenen met de discipline heersend in het bestaand educatief systeem ? Was niet de grootste ontdekking op je veertiende die van de mogelijkheid, de keuze tot een chronisch lui bestaan ? Een ontdekking die je proefondervindelijk ervaren wou. "

- " Me dunkt is het leven dat ik nu leid, 'een chronisch lui bestaan' zoals jij het noemt, veel inspannender dan het leven van werklieden, die afkerig van ongekende inspanningen een verzoening gevonden hebben met het monotoom uitvoeren van dezelfde opgelegde taken. Werklieden met een chronisch werklui-bestaan. "

* " Zo zo, welke inspanningen leverde jij vandaag dan ? "

- " Ik kocht een brood bij de bakker en haalde een krant. Las die krant ten dele, en luisterde muziek. Ik zag ook wat ... "

* " ... televisie ? Ronduit indrukwekkend is dat. Daadwerkelijk het leven van een avonturier. Je vrijheden ten volle benutten, en genieten, waarachtig genieten van de gedachten aan het brede spectrum van mogelijke dagelijkse inspanningen. Een gedachtegang die je onderscheidt van het wel verdomd saaie werklui-bestaan, gesteld dat die kleurloze arbeiders überhaupt in staat zijn om te denken tijdens het monotoom uitvoeren van dezelfde opgelegde taken.

- " Nu schets je mijn visie over arbeiders ietwat te denigrerend, vrees ik. Ik stelde simpelweg dat de keuze om een werkman te worden levensbepalend is. Het is logisch dat je eenmaal gebonden aan een werknemerscontract, vrijheden inboeten moet. Opgelegde beperkingen nefast voor de theoretische maximalisatie van het mogelijk benutten van de vrijheden. "

* " Dus je wil, als ik het goed heb, zo weinig mogelijk keuzes maken om andere keuzes niet uit te sluiten ? "

- " Ik streef naar die theoretische maximalisatie, ja. "

* " Kijk eens aan, een "streven naar", ik hoor het graag uit je mond. Is liefde dan ook een keuze voor je ? Wil je een maximaal aantal aan mogelijke liefdespartners behouden door geen keuze te maken ? "

- " Hmm, gaan we het nu plots over de liefde hebben ? "

* " Oh, is dat een hekel punt voor je dan ? "

- " Nee, maar ... "

* " ... in de liefde wordt het absurde van je theorie pijnlijk duidelijk ? "

- " ... "

* " Je bent opeens wel erg stil geworden, jongeman. Moet je wat geestverruimend spul, zal ik een biertje bestellen ? "

- " Nee, hoeft niet. Ook in de liefde streef ik naar de theoretische maximalisatie, ja ... "

* " ... maar zo te kennen haal je minder satisfactie uit dat deel van je bestaan. Op zoek gaan naar een ideale liefdespartner zonder keuzes te maken, is natuurlijk niet meteen je dat. Voor je het weet hecht je je aan het utopisch ideaal van de liefde, en dan kan een stormvloed van imperfecten, die immer geldende maximalisatie toch, wel eens heel beklemmend werken, neem ik aan. Het verzadigen valt niet te stoppen, je kan niet begeren in vreemd beheer "

- " Dat is zo, ja. "

* " Wel, misschien moet je er wat aan doen dan. Je theorietjes eens herzien. (grijnst) "

- " Overmorgen. "

Rainer Ptácek ( 1951 - 1997 ), korte biografie.

Rainer Jaromir Ptácek, zeg maar RYE-ner, bluesgitarist en singer-songwriter, werd geboren in Oost-Duitsland.
Samen met zijn ouders, afkomstig van de Bohemen, en oudere broer verliet hij
Oost-Duitsland in 1956 om te emigreren naar Chicago, Amerika. Eenmaal in Chicago kwam
de jonge Rainer al snel in aanraking met de bluesmuziek ( Muddy Waters, Son House, Blind Lemon Jefferson ... ) en besloot om zelf een instrument te bespelen. Zijn eerste keuze was de viool, maar vanaf de '8th grade', "None of the Beatles, it seemed, were interested in violin", gaf ie zichzelf finaal over aan de lokroepen van de gitaar.

In 1972 verhuist Rainer, ditmaal alleen, naar Tucson in Arizona. Daar speelt ie eerst bij het 'country-trash' groepje van een Wayne Newton stand-in, een zekere Roy Clayborne. Later zou Rainer nog het volgende kwijt willen over Roy : "It’s so embarrassing. If you knew this guy you would sigh. He was Wayne Newton’s understudy when Wayne was sick or on vacation, Roy would play in his place. That was his claim to fame. He was a real sleazeball. He would come on and do his Johnny Cash impersonations and Elvis impersonations and he had a Las Vegas spiel down, telling the same jokes every night and doing the same song every night. I did a sentence of about three months with this guy." Na de 'The Roy Clayborne Show', speelde hij nog wat solo blues optredens in lokale gure tenten als 'Bogy’s' en 'The Night Train'.

In 1980 vervoegt hij zich bij 'Giant Sandworms' ( nu beter bekend als Giant Sand ), waar zijn vriend, Howe Gelb deel van uitmaakt. In 1983 verlaat Rainer de band om Rainer & Das Combo op te richten, samen met Nick Augustine (bass) en Will Clipman (drums). Drie jaar later wordt het eerste album, 'Barefoot rock with ...' uitgebracht, enkel en alleen op cassette, met Ralph Gilmore op de drums tijdens de opname.
In 2000 wordt dit album ge-re-released op CD. ( Nummer zes, 'Around and Around', op het album 'Barefoot rock with ...',
kan je HIER beluisteren/downloaden. )

In 1992 wordt het album 'Worried Spirits', opgenomen in minder dan twee dagen in een bouwvallige hangaar, uitgebracht. Dit ronduit fantastische solo-debuut van de toen tweeënveertigjarige Rainer wordt geheel terecht overladen met lofbetuigingen van de muziekpers. Het magazine Folk Roots schreef in April 1993 het volgende : '' Forget Robert Johnson and Ry Cooder, Rainer’s music in rooted in the recent generation of singer songwriters, a sniff of Dylan, a whiff of J.J. Cale minus a rhythm section. '' Op dit album horen we Rainer slaags raken met een National Steel gitaar, een '1937 Dobro'. De typische speelwijze, een unieke finger-picking country blues style, zal zijn handelsmerk worden. ( Het laatste nummer, 'Ain't Givin Up ( The New Cooking Blues )', op het album 'Worried Spirits', kan je HIER beluisteren/downloaden. )

In het jaar 1995 wordt het album 'Nocturnes' uitgebracht, een album met louter instrumentale nummers. Ambient met een bluesziel, opgenomen in de historische San Pedro Chapel in Tucson, z'n woonplaats. Op het album staat ook één cover, 'Within You Without You' van The Beatles, en kunt u HIER beluisteren/downloaden. In april 1995 brengt Rainer ook nog een bootleg uit, om financiële redenen, met onder meer het liedje 'Drive' dat u HIER kan beluisteren/downloaden.

Slechts een paar maanden later slaat het noodlot toe. Na een val met de motor, wordt in het hospitaal een hersentumor bij Rainer vastgesteld. Omdat hij de kosten voor de dure chemotherapie niet kan bekostigen, wordt besloten om een 'tribute to' album uit te brengen. Onder andere Robert Plant, Emmylou Harris, Jimmy Page en Vic Chestnutt verlenen hun talent aan 'The Inner Flame', zoals het album zal heten. ( Het eerste nummer, 'The Inner Flame', waar Rainer het gezelschap krijgt van Giant Sand, kan je HIER beluisteren/downloaden. )

Rainer zelf gaat niet treuren, maar wordt, nóg meer, een man met een missie. Hij zet zich aan het schrijven, en daaruit vloeit het album "Alpaca Lips" voort ( wordt pas jaren later, in 2000, uitgebracht ). Op dit album staat onder meer een prachtige Stevie Wonder cover, 'Pastime Paradise', en het heerlijke, geremd optimistische, 'Something's', dat u HIER kan beluisteren/downloaden.
Op 6 juni 1997, een dag voor wat later z'n laatste verjaardag zal worden, treedt Rainer op in het Performance Center. Wat volgt is een legendarisch concert, met een wonderbaarlijke Rainer, die hier, slechts luttele maanden voor z'n dood, een pracht van een testament laat horen. Een testament dat ons blijvend herinneren zal aan het uitzonderlijke talent, de unieke gitaarspeelstijl en de beklijvende teksten van een ongelooflijk artiest. Een Rainer die ons voortaan vanbinnen eeuwig warm zal houden, within you without you...
( Dit album zal, zoals het haast past, pas in 2000 verschijnen. Het laatste nummer, 'Long Way', kan u HIER beluisteren/downloaden. )

Later zal ook nog het album The Farm worden uitgebracht, een verzameling van liederen die Rainer maakte, samen met zijn vrienden ( Nick Augustine (bass), Ralph Gilmore (drums), Howe Gelb (verscheidene instrumenten, John Convertino (percussie)) in de laatste maanden van z'n leven. ( Nummer vier, 'The Farm', op het album 'The Farm', kan je HIER beluisteren/downloaden. )

Op 12 november 1997 verlaat het lichaam The Inner Flame.

Eindigen doe ik met woorden van Rainer, uit het lied 'Joy is Now', terug te vinden op het album 'The Farm':

"And now we realize, about the days in front of our eyes; we realize, we realize, joy is now"



Links :
* Officiële pagina : http://www.raineroftucson.com/

* Tribute to-pagina : http://www.kxci.org/rainer/

* Legale downloads : http://www.archive.org/audio/etree-band-details.php?band=Rainer

* Videofragment uit het BBC-programma 'Later with Jools' : http://vleblues.free.fr/videos/Rainer/

Eurodusnie Collectief wedstrijd

De Nederlandse anderslevenden van het Eurodusnie Collectief zijn onlangs gestart met een merkwaardige wedstrijd.
Zoals je op hun webstek lezen kan, is het de bedoeling om lezersbrieven met reactionair-conservatief karakter te ensceneren en die, alvorens naar de redactie van het gratis dagblad Metro te sturen, eerst aan het Eurodusnie Collectief te bezorgen.
Voorts zijn er ook een paar voorwaarden verbonden aan het opstellen van de lezersbrief, zo kan je extra punten scoren door zinnen te starten met "Als Pim nog geleefd had …" of "Theo zei altijd …". Ook drogredeneringen en persoonlijke anekdotes leveren je een betere score op. Betuigen van linkse sympathieën of het verwijzen naar geopolitieke problemen geven dan weer aanleiding tot een vermindering van je totaalresultaat.

Misschien in navolging een Belgisch initiatief ?

Multiculturaliteit : Vlaanderen vakantieland

Wegen economische motieven op tegen het in stand houden van de waarden van een volkscultuur ?

Ofte, is een conservatief, behoudsgezind cultureel beleid niet paradoxaal in een land of regio met een neoliberale economische politiek ? Wordt tenslotte de cultuur niet opgeofferd in naam van het kapitaal ?

Wat we weinig horen van de ( neo ) conservatieve Europeanen die gaarne naar het Amerikaanse neoconservatieve model verwijzen is de mate van de belangrijkheid van de eigen volkscultuur, de Leitkultur, en hoe die gevormd werd.

De Amerikaanse cultuur, zoals wij die nu kennen, is ontstaan midden 1600, toen exploitatiekoloniën, door de sterk toenemende emigratie van West- en Noordeuropeanen ( en zwarte slaven ), vestigingskoloniën werden. De oorspronkelijke Indiaanse cultuur raakte langzaamaan in verdringing door de Westeuropese cultuur, eigen aan de kolonisten. De Amerikaanse cultuur van nu is dus ontstaan uit een , in geschiedenistermen vrij recente, artificiële reformatie van het cultuurlandschap door een verscheidenheid aan Westeuropese culturen ( de Britse, Spaanse, Duitse, Nederlandse, Zweedse, Franse, etc ). Toch zal de Amerikaan van nu zich bovenal vinden in de hedendaagse Amerikaanse cultuur, en speelt een behoudsgezinde reflex naar z’n roots, die zich waar ook ter wereld bevinden, weinig of niet mee.

De vraag die wij, als Vlaming en/of Belg stellen moeten is de volgende: Ten koste van wat willen we onze cultuur in stand houden ? Willen we dat de waarden van onze cultuur behouden blijven, ook al wordt de druk door het globalistisch economisch beleid immens ?
Een vraag die we wel graag eens aan menig politieker zouden voorschotelen, zeker als ze een partijkaart van het Vlaams Belang op zak hebben.

Bijkomend kunnen we ons ook afvragen of de oplossing van het ambivalente multicultureel beleid, zoals we dat nu kennen, niet is gebaat bij een kunstmatige creatie, een reformatie door verscheidenheid ?
De prijs van een welvaartstaat is nu eenmaal exuberant hoog. De volkscultuur moet plaats ruimen voor een nieuwe cultuur die streeft naar een hoge welvaart én een hoog welzijn, los van de afkomst en culturele achtergrond van de burger, precies zoals dat zich in de Verenigde Staten voltrok. Op die manier zorgen we ook voor de instandhouding van andere culturen over heel de wereld, aangezien, voor hen, een gebrek aan welvaart, een gebrek aan financiële middelen nu eenmaal ook leiden kan tot een (noodzakelijk) behoudsgezind cultureel beleid.

Kortom :
Wil de Vlaamse conservatief terug naar een minder welvarend Vlaanderen dat zo wel z’n Vlaamse eigenheid bewaren kan ?
Hij of zij houdt tenslotte van ‘friet met stoverij’, geserveerd in een frituur, ergens in Vlaanderen.

Wil de Vlaamse progressief reizen naar een minder welvarend Nepal, dat zo wel z’n Nepalese eigenheid bewaren kan ?
Hij of zij houdt tenslotte van ‘dahl bhat’, geserveerd in een hut, ergens in Nepal.